Μεταπτυχιακές εργασίες

Μόνιμο URI για αυτήν τη συλλογήhttps://beta-pandemos.panteion.gr/handle/123456789/48

Νέα

Αυτή είναι η συλλογή από το παλιό σύστημα με ID:cid:14

Περιηγούμαι

Τώρα δείχνει 1 - 20 από 5707

Διάσπαση Γιουγκοσλαβίας: ζήτημα εσωτερικής διαχείρισης ή αποτέλεσμα ανταγωνισμού των Μεγάλων Δυνάμεων;
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Δημητρόπουλος, Βασίλειος Γ.; Καιρίδης, Δημήτρης; Παπασωτηρίου, Χαράλαμπος; Κοππά, Μαριλένα; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Η διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, για κάποιους είναι αποτέλεσμα αποτυχιών στην εσωτερική διαχείριση της κατάστασης, ενώ για άλλους αποτελεί κραυγαλέα περίπτωση επέμβασης των μεγάλων δυνάμεων. Μετά από μια σύντομη ιστορική αναδρομή, προκειμένου να αναδειχθούν οι μετασχηματισμοί της Γιουγκοσλαβίας και τα σαθρά θεμέλια στα οποία αυτή είχε οικοδομηθεί, γίνεται μια ανάλυση των παραγόντων που συνέβαλαν στη διάσπαση της χώρας. Οι παράγοντες διακρίνονται σε εσωτερικούς, οι οποίοι αναφέρονται στην οικονομία και στην πολιτικοκοινωνική κατάσταση και εξωτερικούς, οι οποίοι αναφέρονται στη διεθνή παρέμβαση. Επιπλέον, οι παράγοντες διακρίνονται σε αντικειμενικούς, όπως είναι η οικονομία και η εθνική δομή και υποκειμενικούς, που αναφέρονται στις αποφάσεις των ηγετών. Όλοι οι παράγοντες, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, συνέβαλαν στο τελικό αποτέλεσμα. Μέσα από τη συγκριτική προσέγγισή τους, αλλά και τη σύγκριση με άλλες περιπτώσεις, όπως της διάλυσης της Τσεχοσλοβακίας, αναδεικνύονται εκείνοι οι παράγοντες οι οποίοι αποδείχθηκαν οι πιο κρίσιμοι και αναγκαίοι για το τελικό αποτέλεσμα. Ο παράγοντας που αποδείχθηκε καταλυτικός για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, είναι οι υποκειμενικές αποφάσεις των ηγετών που κλήθηκαν να διαχειριστούν την κατάσταση. Επιπλέον, η διεθνής παρέμβαση, με την απροθυμία των Η.Π.Α. και την ανικανότητα της Ε.Κ., είχε ως αποτέλεσμα την καθυστερημένη ανάληψη δράσης η οποία, επιπλέον, αποδείχθηκε και ανεπαρκής επιδεινώνοντας το τελικό αποτέλεσμα. Έτσι, ούτε η διεθνής παρέμβαση κατάφερε να αντιστρέψει την πορεία προς τη διάλυση, η οποία από καιρό είχε δρομολογηθεί.
Η κανονιστικότητα της συναισθηματικής νοημοσύνης
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2006) Πίμπας, Ιωάννης; Ιατρίδης, Τηλέμαχος
Στόχος της παρούσας εργασίας υπήρξε ο έλεγχος του κατά πόσο οι διαστάσεις της συναισθηματικής νοημοσύνης μπορεί να εμφανίζουν κανονιστικό χαρακτήρα. Πιο συγκεκριμένα, έγινε μια προσπάθεια να φανεί κατά πόσο η συναισθηματική νοημοσύνη μπορεί να αποτελεί νόρμα από την στιγμή που, σύμφωνα με τις υπάρχουσες θεωρίες, η ίδια φέρεται ως αξία, ως απαραίτητο εφόδιο για να «πετύχει» κανείς τόσο στην επαγγελματική όσο και προσωπική του ζωή, λαμβάνοντας βέβαια υπόψη το γεγονός ότι ήδη κάτι αντίστοιχο έχει φανεί να ισχύει με τον κανόνα της εσωτερικότητας.
Η φαλαινοθηρία στην εποχή του moratorium: προκλήσεις και προοπτικές
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Δημητρακοπούλου, Ερωφίλη-Αικατερίνη K.; Τσάλτας, Γρηγόρης Ι., 1950-; Ραυτόπουλος, Ευάγγελος; Σιούσιουρας, Πέτρος Π.; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Η εργασία εξετάζει την απαγόρευση (moratorium) που επιβλήθηκε στην εμπορική φαλαινοθηρία το 1986, τη λειτουργία της μέχρι σήμερα και το κατά πόσο είναι αποτελεσματική. Στο πρώτο μέρος εξετάζεται το ευρύτερο πλαίσιο ρύθμισης της φαλαινοθηρίας διεθνώς, με έμφαση στη Διεθνή Σύμβαση για τη Ρύθμιση της Φαλαινοθηρίας του 1946 και στη Διεθνή Επιτροπή Φαλαινοθηρίας. Αναλύεται εκτενώς το moratorium αλλά και οι αντιδράσεις των μελών της διεθνούς κοινότητας στην επιβολή του, με εξέταση των επιχειρημάτων και πολιτικών τόσο των υποστηρικτών όσο και των πολεμίων του. Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η πρακτική της φαλαινοθηρίας επί του moratorium, με τη μελέτη των περιπτώσεων της Ιαπωνίας, Νορβηγίας, Ισλανδίας και Γροιλανδίας, ενώ γίνεται αναφορά και στην παράνομη/πειρατική φαλαινοθηρία. Ακολουθούν συμπεράσματα σχετικά με το μέλλον του moratorium και τις επιλογές των μελών της διεθνούς κοινότητας.
Τυπολογία της θαλάσιας διάστασης της κινέζικης στρατηγικής
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Μπαζίνης, Θεόδωρος Κ.; Παπασωτηρίου, Χαράλαμπος; Κολιόπουλος, Κωνσταντίνος, 1971-; Καραγιαννοπούλου, Χαρά; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Γιατί έχει σημασία η θαλάσσια στρατηγική της Κίνας; Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Κίνα αποτελεί μια αναδυόμενη Μεγάλη Δύναμη σε συνάρτηση με τη στροφή της στο θαλάσσιο, πεδίο, συνιστούν ένα ενδεικτικό παράγοντα μετάβασης ή ανακατανομής ισχύος στην περιοχή του Δυτικού Ειρηνικού και της Ανατολικής Ασίας. Επιπλέον το θαλάσσιο πεδίο αποτελεί το έδαφος επί του οποίου οι διεκδικήσεις και δραστηριότητα της Κίνας εφάπτονται ή συγκρούονται με τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή. Η εργασία προσπαθεί να ταξινομήσει και να κατηγοριοποιήσει τη θαλάσσια στρατηγική της Κίνας επί τριών αξόνων: - με βάση τη ναυτική ισχύ αλλά και την ικανότητα προβολή ισχύος πέραν των συνόρων - σε σύγκριση με γνωστά δόγματα και θεωρίες θαλάσσιας ισχύος (Mahan, Corbett, ADM. Gorshkov) - ως αποτέλεσμα εφαρμογής Υψηλής Στρατηγικής με βάση ένα από τα 3 κυρίαρχα ρεύματα σκέψης των Δειθνών Σχέσεων (αμυντικός/ επιθετικός ρεαλισμός, κονστρουκτιβισμός, φιλελευθερισμός). Τελικός σκοπός είναι να χρησιμοποιηθούν τα αποτελέσματα της εργασίας ως ένα εργαλείο για την εκτίμηση της Υψηλής Στρατηγικής της Κίνας και των μελλοντικών της επιδιώξεων
Η εξωτερική πολιτική της Συρίας από το 1970 έως το 2000: παράγοντας σταθερότητας ή αβεβαιότητας στη Μέση Ανατολή;
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Κουκιώτης, Γεώργιος Μ.; Καιρίδης, Δημήτρης; Γκόφας, Ανδρέας; Γιαλλουρίδης, Χριστόδουλος Κ., 1949-; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Η εργασία αυτή φιλοδοξεί ν’ απαντήσει στο ερώτημα κατά πόσο η Συρία την περίοδο 1970-2000 αποτέλεσε παράγοντα σταθερότητας στην Μέση Ανατολή, μια περιοχή στην οποία τα κράτη που την αποτελούσαν επέλεξαν να λύσουν τις διαφορές τους με συνεχόμενους πολέμους. Με την εργασία αυτή θα υποστηριχθεί ότι στην χάραξη εξωτερικής πολιτικής παράγοντες όπως η εθνική συνείδηση, οι κυρίαρχες εθνικές αξίες, η ιδεολογία, η θρησκεία και η κοινή γνώμη δεν διαδραματίζουν κανένα ρόλο καθώς τα κυρίαρχα εθνικά κράτη χαράσσουν και αναπτύσσουν πολιτικές με γνώμονα την προαγωγή του εθνικού συμφέροντος και μόνο. Καθοριστικός παράγων για την επίτευξη των στόχων κάθε κράτους και εν προκειμένω για την Συρία, είναι η ισχύς και συγκεκριμένα υλικές δυνατότητες και η ικανότητα διεξαγωγής πολέμου. Μια ανεπτυγμένη και εύρωστη οικονομία μαζί με ισχυρές ένοπλες δυνάμεις αυξάνουν το ειδικό βάρος της κάθε χώρας στην διεθνή πολιτική. Επιπλέον θα αναδειχθεί το γεγονός ότι τα κράτη υιοθετούν παρόμοιους στόχους, ο πιο σημαντικός των οποίων είναι η επιβίωση και ότι εξασφαλίζουν αυτήν μεγιστοποιώντας την ασφάλειά τους. Κεντρική παράμετρος των Διεθνών Σχέσεων είναι η ισορροπία ισχύος καθώς αυτή τις περισσότερες φορές καθορίζει την συμπεριφορά των κρατών. Τέλος πέρα από το διεθνές σύστημα, την δομή που κινούνται τα κράτη ανάλογα με την σχετική ισχύ τους, θα αναδειχθούν πόσο κρίσιμα στοιχεία είναι μερικές φορές για την χάραξη εξωτερικής πολιτικής οι πολιτικές διεργασίες και αναζωπυρώσεις στο εσωτερικό των κρατών αλλά και οι πολιτικές επιλογές του εκάστοτε κυβερνήτη.
Η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας: πλήρης ένταξη, προνομιακός εταίρος ή ασιατικός γείτονας;
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Ζησιάδου, Σταματία Δ.; Καιρίδης, Δημήτρης; Γκόφας, Ανδρέας; Καραγιαννοπούλου, Ζαχαρούλα; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Η παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζει την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, αναλύοντας το πλέγμα των ευρωτουρκικών σχέσεων διαχρονικά. Η Τουρκία προσπαθεί να βρει τη θέση της στον ευρασιατικό χώρο∙ με κάποιους υποστηρίζουν ότι ανήκει στην Ανατολή και άλλοι ότι ανήκει στη Δύση. Με μία Ευρώπη συνεχώς διευρυνόμενη, η συζήτηση τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και στην Ευρώπη για το πού ανήκει η Τουρκία φαίνεται να είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Το μέλλον και η θέση της Τουρκίας από την περίοδο που έγιναν οι πρώτες προσπάθειες για ένταξη έως και σήμερα έχει προκαλέσει οξείες αντιπαραθέσεις. Ωστόσο οι σταθερές ευρωτουρκικές σχέσεις διατηρούν την πορεία της Τουρκίας σταθερά προσανατολισμένη προς την Ευρώπη.
Ο ρόλος του ιστορικού κοινωνικής τιμωρίας στην ψυχολογική προσαρμογή εργαζομένων και ατόμων με πρόβλημα χρήσης ουσιών
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2012) Χατζηκωνσταντόγλου, Μαρία; Μέλλον, Ρόμπερτ
Η παρούσα εργασία αποσκοπεί στη διερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στο ιστορικό κοινωνικής τιμωρίας και στη ψυχολογική προσαρμογή των ατόμων όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τον αυτοέλεγχο, την παρορμητικότητα, την απορρόφηση (εσωτερική και εξωτερική), την κατάθλιψη και την χρήση αλκοόλ.
Εκκλησία και κοινωνία στη Βέροια Από την απελευθέρωση μέχρι την μετεμφυλιακή εποχή(1912-1958)
(Θεολογική Σχολή ΑΠΘ, 2011) Χαλκιάς, Τιμόθεος; Μητρ. Καστέλλιος; Μητρ. Βιαννός; Νανάκης, Ανδρέας
Η Βέροια, πρωτεύουσα του νομού Ημαθίας, είναι μία από τις πιο γνωστές μακεδονικές πόλεις με αδιάκοπη παρουσία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Από τα χρόνια του μακεδονικού βασιλείου, των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, του Βυζαντίου, της οθωμανικής περιόδου, μέχρι και τα νεότερα χρόνια, η πόλη διαδραματίζει ένα ρόλο δυναμικό.
Η εξωτερική πολιτική της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν από το 1979 έως το 2005
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Λεκάκης-Κερκυραίος, Αλέξης Δ.; Καιρίδης, Δημήτρης; Παπασωτηρίου, Χαράλαμπος; Καραγιαννοπούλου, Χαρά; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Αντικείμενο της παρούσας μελέτης είναι η εξωτερική πολιτική του Ιράν την περίοδο 1979-2005. Σκοπός της μελέτης είναι να καταδείξει πως το Ιράν, αντίθετα από ότι ευρέως πιστεύεται, έχει υπάρξει πραγματιστικό στην εξωτερική του πολιτική. Με άλλα λόγια, αποδεικνύεται ότι η εξωτερική πολιτική του μετεπαναστατικού Ιράν, κυρίως από την δεκαετία του 90’ και ύστερα, κινήθηκε σύμφωνα με τις επιταγές του νεορεαλισμού παρά του ιδεαλισμού. Ακόμη και στην πιο ριζοσπαστική περίοδο του καθεστώτος, την δεκαετία του 80’, υπήρξαν κάποιες περιπτώσεις που το εθνικό συμφέρον πήρε προτεραιότητα έναντι της ιδεολογίας, όταν διακυβεύονταν η επιβίωση του καθεστώτος.
11η Σεπτεμβρίου και οι επιπτώσεις στη διεθνή ασφάλεια
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Κατσαπρίνη, Ελένη Δ.; Κοππά, Μαριλένα; Γκόφας, Ανδρέας; Παπασωτηρίου, Χαράλαμπος; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Η παρούσα ανάλυση επιχειρεί να μελετήσει σε βάθος το φαινόμενο της τρομοκρατίας σε όλες του τις πτυχές, από τις απαρχές εμφάνισής της μέχρι τις μέρες μας, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο επηρέασε και εξακολουθεί να επηρεάζει τη διεθνή ασφάλεια. Το βασικό μας ερώτημα, το οποίο θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε είναι το εάν η τρομοκρατία οδηγεί τα κράτη σε διακρατική συνεργασία ή σε μεμονωμένες πρακτικές. Χρησιμοποιώντας παραδείγματα από τις ενέργειες των κρατών, αντλούμενα από το σύνολο των τρομοκρατικών δραστηριοτήτων, θα επιχειρήσουμε να δώσουμε απάντηση στο ερώτημά μας. Σκοπός της εργασίας δεν είναι απλώς να αναδείξει την τρομοκρατία ως μια απειλή για τη διεθνή ασφάλεια, αλλά να μελετήσει την εξέλιξή της διαχρονικά, καθώς και το πώς επηρέασε τις πολιτικές των κρατών σε τέτοιο σημείο, ώστε να καταστεί ως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της διεθνούς πολιτικής. Το χτύπημα της 11/9 έδρασε καταλυτικά προς αυτήν την κατεύθυνση, γι’ αυτό και δίνεται τόση βαρύτητα στη μελέτη μας.
Ευρωπαϊκή Ένωση - Ιράν: δύο ετερόκλητοι εταίροι σε αναζήτηση ισορροπίας
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Γρηγοροπούλου, Παναγιώτα Χ.; Χρυσοχόου, Δημήτρης Ν., 1970-; Στεφάνου, Κωνσταντίνος Α.; Καιρίδης, Δημήτρης; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Η παρούσα διπλωματική εργασία βασίστηκε στην ανασκόπηση της βιβλιογραφίας μέσα από έρευνα των δημοσιεύσεων στον τομέα αλλά και άρθρων και γνωμών που έχουν διατυπωθεί από ένα ευρύ φάσμα συγγραφέων και επιχειρεί να παρουσιάσει την γεωστρατηγική θέση και σημασία του Ιράν (κεφάλαιο πρώτο) και την εξέλιξη των σχέσεων Ε.Ε.-Ιράν κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, εστιάζοντας σε τομείς όπως το εμπόριο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και η συνεργασία σε πρακτικό επίπεδο -σχέδια συνεργασίας σχετικά με την ανώτατη εκπαίδευση, τον έλεγχο των ναρκωτικών, την παροχή ανθρωπιστικής και αναπτυξιακής βοήθειας (κεφάλαιο δεύτερο). Παρουσιάζονται οι εντάσεις στις διπλωματικές τους σχέσεις και οι συνεχείς δυσχέρειες για την προσέγγιση δύο διαφορετικών πολιτισμών και κουλτούρας υπό το φώς του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος (κεφάλαιο τρίτο). Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στις κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στο Ιράν από την Ε.Ε. και τις δραματικές επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των ιρανών πολιτών (κεφάλαιο τέταρτο). Τέλος επιχειρείται αξιολόγηση του ρόλου και της αποτελεσματικότητας της Ε.Ε. ως διεθνούς δρώντα, ιδίως μετά τον Νοέμβριο του 2013, οπότε η Ύπατη Εκπρόσωπος της Ε.Ε., Catherine Ashton, μαζί με τους Υπουργούς Εξωτερικών της Ε3 + 3 (Κίνα, Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες), ολοκλήρωσε με επιτυχία μια συνάντηση κατά την οποία επιτεύχθηκε συμφωνία με το Ιράν (γνωστή ως Κοινό Σχέδιο Δράσης), η οποία αποτελεί ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση μιας ολοκληρωμένης και επαληθεύσιμης διπλωματικής λύσης σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν (κεφάλαιο πέμπτο).
Η συμμετοχή του κοινού κατά τη διαδικασία εκτίμησης περιβαλλοντικών επιπτώσεων στην Ελλάδα: προβλήματα, προκλήσεις και προοπτικές
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Τσόχλα, Ελένη Γ.; Καραγεώργου, Βασιλική Ι.; Τσάλτας, Γρηγόρης Ι., 1950-; Πλατιάς, Χαράλαμπος, 1966-; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Η παρούσα εργασία ερευνά κατά πόσο το αίτημα για περιβαλλοντική δημοκρατία, όπως ορθώνεται τα τελευταία χρόνια, εφαρμόζεται στο πλαίσιο της συμμετοχής του κοινού στις περιβαλλοντικές αποφάσεις. Στόχος της εργασίας είναι να αναδείξει τη σημασία της συμμετοχής του κοινού κατά τη διαδικασία λήψης των προαναφερόμενων αποφάσεων και τη συμβολή της στην προστασία του περιβάλλοντος. Η εργασία αποτελείται από τρία μέρη, όπου στο πρώτο παρουσιάζεται το θεσμικό πλαίσιο της συμμετοχής του κοινού σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο, υπό το πρίσμα της συμβολής των αρχών της Διακήρυξης του Ρίο και της Σύμβασης του Άαρχους, η οποία συνέβαλε καταλυτικά στη νομική κατοχύρωση της συμμετοχικής διαδικασίας, στις περιβαλλοντικές αποφάσεις και πιο συγκεκριμένα, στην ενσωμάτωση του συμμετοχικού πυλώνα στο εργαλείο εκτίμησης περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Στο δεύτερο μέρος, παρουσιάζεται το εθνικό νομικό πλαίσιο όπως ενσωματώθηκαν οι κοινοτικές Οδηγίες (85/337/ΕΟΚ και 2014/52/EΕ όπως τροποποίησε την 2011/92/EΕ), αναφορικά με τη συμμετοχή του κοινού κατά τη διαδικασία εκτίμησης περιβαλλοντικών επιπτώσεων, ενώ στο τρίτο μέρος καταγράφονται οι περιπτωσιολογικές μελέτες όπου αποδεικνύεται η εφαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας. Η εργασία ολοκληρώνεται με τη διατύπωση των συμπερασμάτων σχετικά με την ενδυνάμωση του ρόλου των πολιτών στη λήψη των περιβαλλοντικών αποφάσεων στην ελληνική έννομη τάξη.
Χρηματοοικονομική ανάλυση και αξιολόγηση του κινδύνου πτώχευσης σε περίοδο κρίσης: η περίπτωση του κλάδου της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Μαρκέτου, Χριστίνα Σ.; Φίλος, Γιάννης Λ.; Αποστόλου, Απόστολος Κ.; Τσάμης, Αναστάσιος Δ.; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης
Λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία του κλάδου της φαρμακοβιομηχανίας στο Α.Ε.Π. της Ελλάδας και στην απασχόληση επί σειρά ετών, η παρούσα έρευνα επικεντρώνεται στην ανάλυση της χρηματοοικονομικής θέσης του κλάδου και στην αξιολόγηση της πιθανότητας πτώχευσης σε περίοδο κρίσης. Για τους σκοπούς της χρηματοοικονομικής ανάλυσης, συλλέχθηκαν οι οικονομικές καταστάσεις ενός δείγματος 47 εταιρειών (“Α.Ε.” και “Ε.Π.Ε.”) για την πενταετία 2009-2013, για τις οποίες υπολογίσθηκαν και ερμηνεύτηκαν δείκτες δραστηριότητας, ρευστότητας, μόχλευσης, αποδοτικότητας και κερδοφορίας. Η μέση αντιπροσωπευτικότητα του δείγματος ανήλθε στο 71,38%. Η αξιολόγηση του κινδύνου πτώχευσης διεξήχθη και μετρήθηκε με τη χρήση του υποδείγματος Z-score του Altman. Η έρευνα αναδεικνύει τις επιπτώσεις της βαθιάς οικονομικής κρίσης στην χρηματοοικονομική κατάσταση του κλάδου της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας και κατατάσσει το 42%-44% αυτών στην επικίνδυνη ζώνη για δυο διαδοχικά έτη (2012 και 2013).
Ο δοσιλογισμός, τα Τάγματα Ασφαλείας και το ΕΑΜ: η περίπτωση της Αργολίδας
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Γαλάνης, Γεώργιος Β.; Παπαστράτης, Προκόπης, 1945-; Λαγάνη, Ειρήνη; Κουντούρη, Φανή; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας
Σκοπός της εργασίας είναι παρουσιάζεται η αντιπαράθεση των Ταγμάτων Ασφαλείας και των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στην περιοχή της Αργολίδας κατά την περίοδο της Απελευθέρωσης. Πιο συγκεκριμένα μελετάμε τις τοπικές συνθήκες και τη σημασία τους στη διαπραγμάτευση που έγινε ανάμεσα στην ΕΑΜική επιτροπή και στην επιτροπή κατοίκων της πόλης του Άργους. Ειδικότερα εξετάζουμε : Πώς απαντήθηκε την κρίσιμη στιγμή της Απελευθέρωσης το ζήτημα της εξουσίας στην περιοχή του Άργους; Ποιες επιλογές ακολούθησαν οι δυνάμεις της Αντίστασης από τη μια πλευρά και τα Τάγματα Ασφαλείας από την άλλη; Ποιες τοπικές συνθήκες και κοινωνικές σχέσεις είχαν διαμορφωθεί πριν την κατοχή και πως αυτές επηρέασαν τις επιλογές των κατοίκων της περιοχής και την εξέλιξη των γεγονότων; Σε ποιο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο τέθηκαν τα διλήμματα της Κατοχής και της Απελευθέρωσης; Επίσης επιχειρούμε να περιγράψουμε συνοπτικά τον τρόπο που διοικήθηκε η πόλη Γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στις δίκες των δωσίλογων της περιοχής και τις σχετικές αποφάσεις των Ειδικών Δικαστηρίων Δοσίλογων, μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της ποινικής δίωξης των δoσίλογων στην Ελλάδα και το ακόμα ευρύτερο διεθνές πλαίσιο για την τιμωρία των εγκληματιών πολέμου και των συνεργατών των κατακτητών. Η χαρτογράφηση αυτών των δικών συνεισφέρει σημαντικά στην ανασύσταση της αντιπαράθεσης των δυνάμεων της αντίστασης με το μπλοκ των δυνάμεων που επέλεξαν το δρόμο της συνεργασίας με τον κατακτητή.
Διοικητικοί μηχανισμοί και κρατικές δομές του Δημοκρατικού Στρατού στην Πελοπόννησο: η θνησιγενής Λαϊκή Δημοκρατία
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Κανελλόπουλος, Γεώργιος Ν.; Παπαδημητρίου, Δέσποινα Ι .; Παπαστράτης, Προκόπης, 1945-; Κοταρίδης, Νίκος Γ., 1957-; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας
Η ίδρυση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου οδήγησε στο σχηματισμό διοικητικών και κρατικών δομών στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές. Η Πελοπόννησος με όλες τις γεωγραφικές, κοινωνικές, πολιτικές και στρατιωτικές ιδιαιτερότητες της ήταν μια από τις περιοχές αυτές. Μέσω αυτών των, κρατικού τύπου, δομών δημιουργήθηκε μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου και τοπικής κοινωνίας που με τη σειρά της δημιούργησε το θεσμικό πλέγμα πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η θνησιγενής Λαϊκή Δημοκρατία.
Η ευθύνη των Διεθνών Οργανισμών: η περίπτωση της υδρόλυσης των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο Θάλασσα
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Δρακάκη, Μαρία Ε.; Μαρούδα, Μαρία-Ντανιέλλα; Περράκης, Στέλιος Ε.; Ζερβάκη, Αντωνία; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Στο πλαίσιο της παρούσας διπλωματικής εργασίας, θα γίνει προσπάθεια καταγραφής και μελέτης ενός θέματος σε εξέλιξη, αυτού της ευθύνης των Διεθνών Οργανισμών στη διεθνή σκηνή. Πιο συγκεκριμένα, θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε και να διερευνήσουμε ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο, την υδρόλυση των χημικών όπλων της Συρίας στη Μεσόγειο Θάλασσα (2014), ένα θέμα που απασχόλησε ιδιαίτερα τις χώρες της Μεσογείου αλλά και το σύνολο της διεθνούς κοινότητας εν γένει.Κάπου εδώ πρέπει να διευκρινισθεί ότι το θέμα της παρούσας διπλωματικής εργασίας επιλέχθηκε λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα της υδρόλυσης. Η ιδιαιτερότητα λοιπόν του θέματος έγκειται στο γεγονός ότι, η διαδικασία της υδρόλυσης που συμβαίνει πάνω από μια δεκαετία, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά εν πλω στο αμερικάνικο Cape Ray φορτηγό πλοίο. Είναι επίσης, γενικά γνωστό ότι έλαβε χώρα στα διεθνή ύδατα της Μεσογείου, στα δυτικά της πατρίδα και των δύο μας, της επιβλέπουσας καθηγήτριας μου κας Μαρίας Ντανιέλλας Μαρούδα και της δικής μου, την Κρήτη και αυτός είναι ο άλλος σημαντικός λόγος για τον οποίο επέλεξα το παρόν θέμα.Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παρουσιάσω μια ιδέα περί «ευθύνης» πριν από πολύ καιρό. Όταν ο Πιλάτος είδε το σάλο που είχε αρχίσει να δημιουργείται γύρω από τον Ιησού, πήρε το νερό και έπλυνε τα χέρια του μπροστά στο πλήθος λέγοντας τη φράση: «Είμαι αθώος από το αίμα αυτού του ανθρώπου. Είναι δική σας ευθύνη» (Κατά Ματθαίον 27:24).Το ζήτημα της ευθύνης είναι ένα ευρύ ζήτημα για την ανθρώπινη ζωή και την ιστορία και μπορεί να πάρει πολλές πτυχές. Η πρώτη χρήση της λέξης "ευθύνη" στη γαλλική γλώσσα συναντάται περίπου στο 1783. Ο όρος προέρχεται από τη λέξη απαντώ και απέκτησε μια διακριτή νομική συνάφεια με την υποχρέωση απάντησης σε παραβίαση υποχρέωσης κατά το 19ο αιώνα.Η επέκταση της διεθνούς νομικής προσωπικότητας δε βρίσκεται πλέον στα στενά όρια του κράτους. Το μονοπωλιακό καθεστώς του κράτους έχει πλέον καταρριφθεί και έτσι σήμερα και οι διεθνείς οργανισμοί έχουν και φέρουν διεθνή νομική προσωπικότητα. Επιπλέον, η διεθνής νομική προσωπικότητα είναι στις μέρες μας σχεδόν πάντα συνδεδεμένη και συνυφασμένη με την επέκταση της διεθνούς ευθύνης, συμπεριλαμβανομένης της διεθνούς οργάνωσης. Μπορούμε να σημειώσουμε ότι μέχρι πολύ πρόσφατα, ο τομέας του δικαίου της διεθνούς ευθύνης ήταν επικεντρωμένος κυρίως στη διεθνή ευθύνη των κρατών. Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι, στις μέρες μας, έχει επεκταθεί στην ευθύνη των διεθνών οργανισμών. Ο καθηγητής Ian Brownlie παρατήρησε ότι η διεθνής ευθύνη είναι «κατ 'ουσίαν» ερώτηση αδιαχώριστη από αυτήν της νομικής προσωπικότητας σε όλες τις μορφές της.Το βασικό ζήτημα της διεθνούς ευθύνης δεν αφορά πλέον μόνο τα κράτη, αλλά και τους διεθνείς οργανισμούς. Το καυτό ερώτημα είναι γιατί οι διεθνείς οργανισμοί έχουν ευθύνη και έναντι τίνος; Η θεωρία περί διεθνών οργανισμών που είναι μόνο εργαλεία στην υπηρεσία των κρατών έχει πλέον καταρριφθεί. Η αξιοσημείωτη επέκταση της λειτουργίας και των δραστηριοτήτων τους, κυρίως από το 1990 και ούτω καθεξής, αποδεικνύει ότι οι διεθνείς οργανισμοί μπορούν να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις μέρες μας.Στο μάθημα Διεθνούς Δικαίου που διδάσκει στην Ακαδημία της Χάγης, ο Βραζιλιάνος Δικαστής του Διεθνούς Δικαστηρίου, Antonio Augusto Cançado Trindade σημειώνει: "Οι Διεθνείς Οργανισμοί, δημιουργώντας μια δική τους ζωή, έχουν βάλει τέλος στο κρατικό μονοπώλιο, τη de facto νομική κρατική προσωπικότητα, τα προνόμια και τις ασυλίες που τα κράτη απολαμβάνουν, έχοντας επεκτείνει τη δική τους εξουσία λήψης των αποφάσεων τους, έχοντας, εν ολίγοις, αλλάξει τη δομή του ίδιου του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο θα ήταν αδιανόητο στις μέρες μας χωρίς αυτούς. Έχουν καταστήσει το σχηματισμό του Δικαίου των Διεθνών Οργανισμών πιο πολύπλευρο, και οι κανόνες σχετικά με τη δική τους δομή, τη σύνθεση και τη λήψη των αποφάσεων έχουν γίνει πιο συστηματικοί. Αποφάσεις διεθνών οργανισμών συνέβαλαν στη διαπίστωση της juris communis opinio. Έχουν οι ίδιοι προσαρμοστεί στη νέα εποχή και ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες και τις προσδοκίες της διεθνούς κοινότητας στο σύνολό της, έχουν εμπλουτίσει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων και τη λειτουργία της ίδιας της διεθνούς νομοθεσίας και καλύπτουν θέματα που απασχολούν το σύνολο της ανθρωπότητας".Η Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου προσπάθησε να απαντήσει στην προαναφερθείσα ερώτηση σχετικά με το γιατί οι διεθνείς οργανισμοί πρέπει να έχουν διεθνή ευθύνη και απέναντι τίνος και το 2003 άρχισε την κωδικοποίηση και την προοδευτική ανάπτυξη του διεθνούς δικαίου σε σχέση με την ευθύνη των Διεθνών Οργανισμών.Η Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου, με επικεφαλής τον Ειδικό Εισηγητή, τον Ιταλό νομικό Giorgio Gaja ακολούθησε την ίδια προσέγγιση με εκείνη που είχε ακολουθήσει στα άρθρα περί της Ευθύνης των Κρατών το 2001, ξεκινώντας από την υπόθεση ότι ισχύουν οι ίδιες αρχές, αλλά πολύ σύντομα αντιλήφθηκε ότι το νέο αυτό έργο όσον αφορά την Ευθύνη των Διεθνών Οργανισμών, ήταν στην πραγματικότητα ένα αυτόνομο και εντελώς διαφορετικό τμήμα, ακόμα κι αν τα δύο τελικά κείμενα περί κρατικής ευθύνης και ευθύνης των διεθνών οργανισμών συνδέονται, λόγω της «αμοιβαίας φύσης» του ζητήματος.Το Δεκέμβριο του 2011, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε τα 67 draft άρθρα της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου περί της ευθύνης των Διεθνών Οργανισμών (Draft Articles on Responsibility of International Organizations: DARIO). Έτσι, μετά από σχεδόν δέκα χρόνια, η Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου ολοκλήρωσε το έργο της και μόνο μετά από δεκαετίες ευρύτερης δέσμευσης για το θέμα της διεθνούς ευθύνης, που αρχικά είχε επικεντρωθεί μόνο στην ευθύνη κράτους.Τα draft άρθρα της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου περί της ευθύνης των Διεθνών Οργανισμών θα είναι ο οδηγός μας και το εργαλείο μας για να συλλάβουμε και να αναλύσουμε την έννοια της ευθύνης για τους διεθνείς οργανισμούς, προκειμένου να κάνουμε τη βασική έρευνα για την υδρόλυση των χημικών όπλων της Συρίας και την κοινή αποστολή των Ηνωμένων Εθνών και του Οργανισμού για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων. Το Σχέδιο άρθρων του 2011 προσπάθησε να αντιμετωπίσει θέματα τόσο ουσιαστικού όσο και δικονομικού δικαίου. Έτσι, κάθε διεθνής παράνομη πράξη ενός οργανισμού συνεπάγεται την ευθύνη του εν λόγω διεθνούς οργανισμού (άρθρο 3), και τον καταλογισμό της παράνομης συμπεριφοράς (πράξη παράλειψης) σε έναν διεθνή οργανισμό (άρθρο 4), τα άρθρα ξεχωρίζουν για τους σκοπούς της απόδοσης, τη συμπεριφορά των οργάνων ή παραγόντων που δρουν για λογαριασμό του διεθνούς οργανισμού (άρθρα 6-7).Μπορούμε να σημειώσουμε εδώ, ότι έτσι, συναντάμε τον τομέα της ρύθμισης των σχέσεων μεταξύ των διεθνών οργανισμών και των ατόμων (οι πράκτορές τους) κι όχι μόνο τις σχέσεις με τα κράτη μέλη τους. Η επέκταση της διεθνούς ευθύνης συνοδεύει pari passu, την επέκταση της διεθνούς νομικής προσωπικότητας καθώς τέλος και την επέκταση της διεθνούς δικαιοδοσίας. Όλα αυτά τα θέματα θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε με την παρούσα διπλωματική εργασία προκειμένου να κατανοήσουμε την ευθύνη των Διεθνών Οργανισμών και το πώς αυτή εφαρμόζεται ή όχι στην περίπτωση της υδρόλυσης των χημικών όπλων της Συρίας. Θα εξετάσουμε την κοινή αποστολή των Ηνωμένων Εθνών και του Οργανισμού για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων προκειμένου να εξαλειφθούν όλα τα επικίνδυνα χημικά της Συρίας που προκάλεσαν τόσο πολύ ανθρώπινο πόνο και υπέφεραν εξαιτίας τους τόσοι άμαχοι κατά την εμφύλια συριακή σύγκρουση. Διότι, όπως τόνισε το Συμβούλιο Ασφαλείας με Ψήφισμα του, αλλά και ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, τα χημικά όπλα όπου κι αν βρίσκονται στον πλανήτη, συνιστούν απειλή κατά της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας,
Ιστορία και Ελευθερία στη θεώρηση του Th. W. Adorno
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Σταθάτου, Όλγα Ν.; Φαράκλας, Γιώργος, 1962-; Κουζέλης, Γεράσιμος; Ανανιάδης, Γρηγόρης; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας
Η θεώρηση του Γερμανού φιλοσόφου Τέοντορ Αντόρνο ως προς το ζήτημα της ιστορίας, της προόδου και της ελευθερίας. Με αφετηρία την εγελιανή σύλληψη της ελευθερίας και την καντιανή σύλληψη της ηθικής ο Αντόρνο συγκροτεί τη δική του θεώρηση στην οποία εν τέλει αναδεικνύεται ότι και στις τρεις περιοχές (στην ιστορία, στην πρόοδο και στην ελευθερία) το ζητούμενο είναι η σύλληψη της μη ταυτότητας.
Συγκριτική ανάλυση της υψηλής στρατηγικής της Αθήνας κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και των Η.Π.Α κατά τον Ψυχρό Πόλεμο
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Μπάκας, Κωνσταντίνος Α.; Παπασωτηρίου, Χαράλαμπος; Καιρίδης, Δημήτρης; Κολιόπουλος, Κωνσταντίνος, 1971-; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Στις αρχές του 20ου αιώνα ένας από τους μεγαλύτερους Ελληνιστές της Ευρώπης ο Gilbert Murray του οποίου το έργο « Our Great War and the Great War of the Ancient Greeks» στηρίζεται στο περίφημο έργο του Θουκυδίδη «Ιστορία», επισήμανε την τεράστια ομοιότητα του Α΄ Παγκοσμίου και του Πελοποννησιακού πολέμου. Τριάντα περίπου χρόνια μεταγενέστερα ο George Marshall κατά την ομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Princeton στις 22 Φεβρουαρίου 1947 δήλωσε: «Διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις για το κατά πόσο κάποιος μπορεί σήμερα να σκεφτεί με σοφία και σε βάθος αναφορικά με βασικά τρέχοντα ζητήματα εάν δεν έχει ανατρέξει τουλάχιστον νοερά , στην περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου και της πτώσης των Αθηνών». Ακόμα και ο Henry Kissinger παραλληλίζοντας τον Ψυχρό με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, τους Αμερικανούς με τους Αθηναίους και τους Σοβιετικούς με τους Σπαρτιάτες έδωσε το στίγμα του, αναγνωρίζοντας αρκετές ομοιότητες μεταξύ του κλασσικού έργου του Θουκυδίδη και της γεωπολιτικής πραγματικότητας στο δίπολο σχέσεων Η.Π.Α – Ε.Σ.Σ.Δ κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Εύλογα λοιπόν αναφύεται το ερώτημα ως προς τους λόγους που ώθησαν τους μεγάλους διανοητές της επιστήμης των διεθνών σχέσεων στο να αναζητήσουν τους συσχετισμούς ανάμεσα στις δύο αυτές περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας. Η αδιαμφισβήτητη διαχρονικότητα και επικαιρότητα της ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου όπως αυτή καταγράφηκε από το Θουκυδίδη πριν από είκοσι τέσσερις αιώνες έχει επανειλημμένα επισημανθεί από τους σύγχρονους μελετητές της Ιστορίας και της πολιτικής επιστήμης, καθιστώντας το έργο αυτό ως εργαλείο πρόβλεψης αυτών που μπορούν να συμβούν στο μέλλον και να μείνει έτσι ως αιώνιο κτήμα (Κτήμα ες αεί). Η διαχρονικότητα του έργου του Θουκυδίδη αποδεικνύεται περίτρανα σήμερα, καθόσον έννοιες που εισήχθησαν για πρώτη φορά εκεί, όπως ο κατευνασμός, η αποτροπή, η ισχύς και οι διακρατικές συμμαχίες, παρά την τεχνολογική εξέλιξη η οποία έχει διαφοροποιήσει άρδην τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου, διατηρεί αναλλοίωτα στους αιώνες τα κίνητρα αλλά και τον τρόπο σκέψης των μεγάλων δυνάμεων στον τρόπο συμπεριφοράς και δράσης τους κατά την αέναη προσπάθειά τους για μεγιστοποίηση της ασφάλειας μέσω αύξησης της ισχύος τους. Αναμφισβήτητα λοιπόν, ο σύγχρονος μελετητής προσπαθώντας να αναλύσει το διπολικό μόρφωμα ισχύος του Ψυχρού Πολέμου, ανατρέχει στο έργο του Θουκυδίδη του οποίου η διαχρονικότητα και η αξία επαληθεύεται από τη μελέτη άλλων ανταγωνιστικών διπολικών μορφωμάτων που αποτυπώθηκαν κατά τη μελέτη της Ιστορίας όπως: Ρώμη – Καρχηδόνα, Αγγλία – Γερμανία και ΗΠΑ – ΕΣΣΔ. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος αποτέλεσε αρχικά μια γενικευμένη σύγκρουση ανάμεσα σε δύο αντίπαλα πολιτικά συστήματα: τη δημοκρατία και την ολιγαρχία. Ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν ένας πόλεμος χωρίς την εκδήλωση εχθροπραξιών, μεταξύ των δύο κυρίαρχων ιδεολογικών ρευμάτων της εποχής, της δημοκρατίας και του φιλελευθερισμού που εκφραζόταν από τις Η.Π.Α και του κομμουνισμού όπως αυτός ερμηνευόταν και πραγματοποιείτο από τον επικυρίαρχο του Σοβιετικού ολοκληρωτικού μορφώματος Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος υπήρξε ένας από τους χειρότερους πολέμους της ιστορίας καθόσον τηρουμένων των αναλογιών δύναται να χαρακτηρισθεί ως ένας παγκόσμιος πόλεμος της εποχής. Ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν ένας πόλεμος «δι’ αντιπροσώπων» (war by proxies), στον οποίο ενεπλάκη το μείζον της παγκόσμιας κοινότητας που είχε ενταχθεί στις δύο ζώνες επιρροής οι οποίες είχαν καθορισθεί στη Γιάλτα το Φεβρουάριο του 1945. Συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο αυτών μορφών πολέμου που στιγμάτισαν την παγκόσμια ιστορία αλλά και αντικείμενο προς εξέταση στην παρούσα μελέτη θα αποτελέσει η παράμετρος της στρατηγικής και ιδιαίτερα της πιο υψηλής της εκδοχής, αυτής της υψηλής στρατηγικής η οποία περιγράφεται ως «η τέχνη της χρησιμοποίησης στρατιωτικών μέσων για την ικανοποίηση των πολιτικών αντικειμενικών σκοπών» ή «η διαλεκτική τέχνη μεταξύ δύο αντίρροπων βουλήσεων προς επίλυση μιας διαφοράς». Μπορεί λοιπόν άραγε κάποιος να προσδώσει στοιχεία κυκλικής επαναληψιμότητας των μεγάλων ιστορικών γεγονότων; Σύμφωνα με το Γάλλο Fernand Braudel «…τα συμβάντα γεγονότα, είναι εφικτό να αναχθούν και να ενταχθούν σε δομές». Με βάση λοιπόν αυτή την αξιωματική αλλά και θεμελιώδη θεώρηση της ανθρώπινης ιστορίας κάθε προβολή διδαγμάτων και διαπιστώσεων από το παρελθόν στο παρόν είναι όχι απλώς θεμιτή αλλά και χρήσιμη για όποιον θέλει να μελετήσει και να εμβαθύνει στις παγκόσμιες γεωπολιτικές εξελίξεις. Η ιστορία, μας διδάσκει ότι «οι αυτοκρατορίες καταρρέουν εκ των έσω και όχι από εξωτερικές αιτίες». Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, της Αρχαίας Ρώμης, αλλά και πιο σύγχρονων όπως η Βρετανική αλλά και η Σοβιετική οι οποίες διασυνδέονται με το χαρακτηριστικό στοιχείο του ότι η κατάρρευσή τους προήλθε από ενδογενή και όχι από εξωγενή αίτια. Έτσι, στην περίπτωση του Πελοποννησιακού Πολέμου οι Αθηναίοι έχασαν διότι τροποποίησαν την Υψηλή Στρατηγική τους το 415 π.Χ με την απόφαση της Εκκλησίας του Δήμου, υποκινούμενη από τον ανιψιό του αποβιώσαντος από την πανώλη ανιψιού του Περικλή Αλκιβιάδη για εκστρατεία κατά της Σικελίας, αποκλίνοντας από την παρακαταθήκη του Περικλή προκαλώντας έτσι υπερεξάπλωση των δυνάμεών τους (overextension) και τελικά την ήττα. Στο ίδιο πνεύμα, οι Σοβιετικοί εξωθούμενοι από τους Αμερικανούς μέσω της στρατηγικής της ανάσχεσης και των διάφορων «προσωπείων» και παραλλαγών που ενδύθηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, σε μια φρενήρη στρατηγική ανταγωνιστικών εξοπλισμών και οικονομικής υπερεξάπλωσης έγιναν μάρτυρες της κατάρρευσης του Μαρξισμού – Λενινισμού ως δεσπόζουσας ιδεολογίας στην Ε.Σ.Σ.Δ και της διάλυσης του Σοβιετικού – κομμουνιστικού ιδεολογικοπολιτικού μορφώματος. Το ζήτημα λοιπόν που διαπραγματεύεται η παρούσα διατριβή αφορά στην αναζήτηση των λόγων που κατέστησαν την Υψηλή Στρατηγική των Αθηναίων κατά τον Δεύτερο Πελοποννησιακό Πόλεμο ως αποτυχημένη ενώ αυτή των Αμερικανών ως de facto επιτυχημένη.
Οι Δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ (US Special Operation Forces), ως εκφραστές της στρατηγικής των ΗΠΑ στον πόλεμο του Αφγανιστάν και του Ιράκ: επιτυχία ή αποτυχία;
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Δούκας, Ευθύμιος Γ.; Παπασωτηρίου, Χαράλαμπος; Κολιόπουλος, Κωνσταντίνος, 1971-; Μανέτας, Γεώργιος; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Οι Δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων ηγήθηκαν πρώτη φορά στην ιστορία την διεξαγωγή ενός πολέμου (Αφγανιστάν), ενώ συμμετείχαν ενεργά στον πόλεμο στο Ιράκ και βοήθησαν στην γρήγορη και απόλυτη επικράτηση των δυνάμεων των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Στη συνέχεια όμως ήρθαν αντιμέτωπες με ένα διαφορετικό είδος πολέμου (όπως και ο υπόλοιπος συμβατικός στρατός των ΗΠΑ) στου οποίου τα αποτελέσματα είναι αμφιλεγόμενα. Από την τελική εικόνα του πολέμου προκύπτουν κάποια συμπεράσματα όσον αφορά την χρησιμοποίηση των Δυνάμεων Ειδικών Επιχειρήσεων στο μέλλον.
Ο γεωστρατηγικός ρόλος της Τουρκίας μετά τον ψυχρό πόλεμο
(Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, 2015) Τζαβάρα, Μαρία Α.; Καιρίδης, Δημήτρης; Παπασωτηρίου, Χαράλαμπος; Γιαλλουρίδης, Χριστόδουλος Κ., 1949-; Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Εξέταση των συντελεστών ισχύος της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης, διαρθρωμένων στους τομείς υψηλής στρατηγικής, ώστε να διαπιστωθεί ο σρατηγικός της ρόλος μετά τον Ψυχρό Πόλεμο

Περιηγούμαι

Πρόσφατες Υποβολές