It Takes Two to Tango: H Liminoid κοινότητα της Milonga και η διαλεκτική της αγκαλιάς

Abstract

Πολλές ιστορικές μελέτες προσεγγίζουν το αργεντίνικο τάνγκο ως πολιτισμικό προϊόν της κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας της Αργεντινής του 20ου αι., αλλά και ως μέσο έκφρασης ποικίλων κοινωνικών υποκειμένων (ατομικών και συλλογικών) που το επιτελούσαν ανά τόπο (εντός και εκτός Αργεντινής) και εποχή. Ήδη από τη στιγμή της ίδρυσής του ο εν λόγω χορός απέκτησε πολλαπλές σημασίες, εκφράσεις, νοήματα, πρακτικές και χρήσεις γεγονός που αποδεικνύει την υβριδική και εύπλαστη δυναμική του. Η παρούσα εργασία ερευνά τα νοήματα που αποδίδουν οι σύγχρονοι tangueros και tangueras τόσο στην κοινωνική συμπεριφορά που καλούνται να υιοθετούν όσοι χορεύουν σε milongas, όσο και στην ίδια την χορευτική επιτέλεση. Βάσει της επιτόπιας μελέτης μου σε milongas στην Αθήνα, στο κύριο μέρος της εργασίας με απασχολεί σε ποιον βαθμό η αθηναϊκή μιλόνγκα λειτουργεί ως μια φαντασιακή κοινότητα και κατά πόσο δύναται να συσχετισθεί με την υβριδική, liminoid κοινότητα του V.Turner στην οποία οι μιλονγκέροι μεταβαίνουν και μυούνται με μια σειρά τελετουργικών τρόπων. Τέλος προσεγγίζω το βίωμα και το νόημα που αποδίδουν οι σύγχρονοι χορευτές στην «κλειστή» Αγκαλιά του παραδοσιακού αργεντίνικου τάνγκο, που με όχημα τη μουσική, μοιάζει να λειτουργεί για αυτούς, ως μια νοητή γέφυρα μεταξύ του σήμερα και του χθες (ειδικότερα της Χρυσής εποχής του τάνγκο), του μέσα και του έξω, του εαυτού και του άλλου/των άλλων.

Argentine Tango has been regarded by many historical researchers, as a cultural product of 20th century Argentina’s social and political history, as well as a way for varied social subjects (individuals and communities) to express themselves. Tango has always had multiple meanings and uses; a variation that betrays its hybrid and flexible dynamic. In the present paper I examine the meanings that the modern tangueros and tangueras assign to the social behavior they adopt in a milonga environment, as well as to the dancing performance itself. Based on my field research in the milongas of Athens, I attempted to figure out the ways in which these milongas could be perceived as imaginative communities and to explore the possible relation of such a conceptualisation to Victor Turner’s hybrid “liminoid” community; community within which the milongueros make a ritual passage. Finally, I focus on the lived experience and the meaning that dancers attribute to the “tight” tango Embrace which with music as a companion, seems to operate for the dancers as a mental bridge between the present and the past (as in tango’s Golden Age), the inwards and outwards and the Self and the Other/Others.