Ετερότητα και καθαρότητα στον δημόσιο χώρο: κίνδυνος και ασφάλεια στο Πεδίο του Άρεως

Abstract

Ο χώρος δεν είναι κάτι έξω από την κοινωνία, μια ανεξάρτητη υπόστασηπου μπορεί να οριοθετηθεί. Πρόκειται για μια έννοια που βρίσκεται σε αμφίδρομη σχέση με την κοινωνία· εμπεριέχει τις και εμπεριέχεται στις κοινωνικές σχέσεις. Αντικείμενο της παρούσας εργασίας αποτελεί η ανάδειξη της σχεσιακής διάστασης που μπορεί να εκλάβει ο χώρος ως ένα πλέγμα δυναμικών σχέσεων που απαρτίζει και συνδιαμορφώνει τα ετερογενή στειχεία του. Ο χώρος δεν είναι κάτι κλειστό, σταθερό και προκαθορισμένο, αλλά βρίσκεται σε μια διαδικασία συνεχούς γίγνεσθαι που τον καθιστά ανοιχτό στην εξάρθρωση και την ενδεχομενικότητα. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα το Πεδίο του Άρεως, ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα της Αθήνας, για να ανακαλύψουμε τις πολλαπλές αφηγήσεις που το συγκροτούν εν αντιθέσει με την κυρίαρχη αφήγηση που αναπαριστά το πάρκο ως έναν επικίνδυνο τόπο, ως γκέτο εγκληματικότητας και παρανομίας, ως μια μιαρή κόλαση στο κέντρο της πόλης. Μέσα από την βιβλιογραφική ιστορική έρευνα και τις διαζώσης αφηγήσεις που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια παρατήρησης στο πεδίο έρευνας συντίθεται το πολυδιάστατο τοπίο των ταυτοτήτων που διαμορφώνουν μοναδικά το Πεδίο του Άρεως στον ρου της ιστορίας.Space is not something outside of society, an independent entity that can be outlined. It is a concept in a two-way relationship with society – it contains social relationships and is contained within them. The objective of this dissertation is to highlight the relational dimension of space as a web of dynamic relationships that constitutes and formulates its heterogenous components. The nature of space is not closed, constant and predetermined, on the contrary, space is in a process of perpetual becoming rendering it open to disintegration and contingency. This is why the Pedion tou Areos, one of Athens’ largest parks, is used as an example, in order to discover the multiple narratives that constitute it, as opposed to the predominant narrative that depicts the park as a dangerous place, a ghetto of crime and lawlessness, a sordid inferno in the center of the city. The multidimensional landscape of the identities that uniquely shape the Pedion tou Areos in the course of history is composed though the bibliographical historical investigation and the viva voce narratives that were collected during observation in the research field.